یلدا

یلدا نام فرشته ای است، بالا بلند، با تن پوشی از شب و دامنی از ستاره؛

یلدا نرم نرمک با مهر آمده بود؛

با اولین شب پاییز آمده بود؛

و هر شب ردای سیاهش را قدری بیشتر بر سر آسمان می کشید.

تا آدمها زیر گنبد کبود آرامتر بخوابند.

یلدا هر شب بر بام آسمان و در حیاط خلوت خدا راه می رفت.

و لا به لای خواب های زمین لالایی اش را زمزمه می کرد،

گیسوانش در باد می وزید و شب به بوی او آغشته می شد.

یلدا شبی از خدا پاره ای آتش قرض گرفت؛

آتش که می دانی، همان عشق است؛

یلدا آتش را در دلش پنهان کرد تا شیطان آن را ندزدد؛

آتش در وجود یلدا بارور شد،

فرشته ها به هم گفتند:

یلدا آبستن است. آبستن خورشید.

و هر شب قطره قطره خونش را به خورشید می بخشد.

و شبی که آخرین قطره را ببخشد، دیگر زنده نخواهد ماند.

فرشته ها گفتند:

فردا که خورشید به دنیا بیاید،یلدا خواهد مرد.

یلدا آفرینش را تکرار می کند...

راستی!فردا که خورشید را دیدی،به یاد بیاور که او دختر یلداست.

و یلدا نام همان فرشته ای است که روزی از خدا پاره ای آتش قرض گرفت.