شب همه بی تو کار من شکوه به ماه کردنست

روز ستاره تا سحر تیره به آه کردنست

متن خبر که یک قلم بی‌تو سیاه شد جهان

حاشیه رفتنم دگر نامه سیاه کردنست

چون تو نه در مقابلی عکس تو پیش رونهیم

اینهم از آب و آینه خواهش ماه کردنست

نو گل نازنین من تا تو نگاه می‌کنی

لطف بهار عارفان در تو نگاه کردنست

ماه عباد تست و من با لب روزه دار ازین

قول و غزل نوشتنم بیم گناه کردنست

لیک چراغ ذوق هم این همه کشته داشتن

چشمه به گل گرفتن و ماه به چاه کردنست

غفلت کائنات را جنبش سایه‌ها همه

سجده به کاخ کبریا خواه نخواه کردنست

از غم خود بپرس کو با دل ما چه می‌کند

این هم اگر چه شکوه‌ی شحنه به شاه کردنست

عهد تو (سایه) و (صبا) گو بشکن که راه من

رو به حریم کعبه‌ی "لطف آله" کردنست

گاه به گاه پرسشی کن که زکوة زندگی

پرسش حال دوستان گاه به گاه کردنست

بوسه‌ی تو به کام من کوه نورد تشنه را

کوزه‌ی آب زندگی توشه راه کردنست

خود برسان به شهریار ای که درین محیط غم

بی‌تو نفس کشیدنم عمر تباه کردنست

" شهریار "

به نام افرینده عشق و پیوند دهنده قلب ها >> بهترین چیز رسیدن به نگاهی است که از حادثه عشق تر است (سهراب سپهری ) در درون روح انسان ها گاهی یک خراش هست یک خراشی که اگه خوب نگاهش کنی عمقی به اندازه روزگار عمر داره و این خراش گاهی فراموش میشود و گاهی نمایان میشود ولی گاهی وقتا دیگه اصلا نمیشه این خراش رو فراموش کرد و چشم انسان چه راحت بارانی میشود با دهان باز کردن این خراش و چه لذتی دارد جلا آری جلا برق جلای روح که این خراش سرباز میکند و برای همیشه باز خواهد ماند و هیچ اکسیری آن را شفا نمیدهد بجز اشک به جز یک حس خوب با تو بودن به جز به یاد اوردن خاطرات خوب با هم بودن در زیر چتر خدا در یه روز بارانی همراه با حس خوب با هم بودن همراه با زندگی با یک روح یک روح پاک یک روح زیبا یک روح عاشق و چه زیباست چشمان بارانی که درد این خراش رو آرام میکند